Migracje zarobkowe Polaków po 2004 r. w Unii Europejskiej

Abstract

Zjawisko emigracji znane jest od bardzo dawna. Przemieszczanie się ludności związane było z warunkami geograficznymi, klimatycznymi, społecznymi, politycznymi. Przyczyną migracji zarobkowych jest chęć znalezienia pracy i poprawy warunków bytowych. Migracje zarobkowe odbywają się na krótkich dystansach - ze wsi do miast i z małych miast do większych. Migracje długodystansowe to migracje z krajów biednych do bogatych, często przeradzające się w migracje trwałe - mogące mieć charakter migracji międzykontynentalnych. Wolny przepływ ludności stał się jedną z fundamentalnych zasad wolności. Jednocześnie wraz ze wzrostem poziomu życia i dobrobytu w krajach zachodniej Europy, zaczęło brakować tam rąk do pracy tzw. fizycznej, co spowodowało otwarcie, początkowo niewielkie, na przyjmowanie pracowników z innych krajów. Wraz z otwieraniem się nowych rynków pracy zwiększała się też migracja zarobkowa z krajów Europy Środkowej na „zachód”. Wyjeżdżali przeważnie ludzie młodzi, często wykształceni, szukać szansy na lepsze życie. Tę falę emigracji stosunkowo młodych ludzi cechowała już jednak większa pewność siebie, brak kompleksów, zdolność do szybkiej integracji z nowym środowiskiem. Powszechny dostęp do nauki języków obcych, „przybliżenie” realiów życia w innych krajach poprzez telewizję, kino, Internet, spowodowały, że emigracja przełomu XX i XXI wieku była bardziej świadoma i ukierunkowana niż np. emigracja XIX w.